Carillon'dan Seçmeler
Palmena Krallığı’nın en güçlü büyücü ailesinden gelen Dainar, hırsı ve güç açlığıyla karanlığa sürüklendi. Babasını zihnini kontrol ederek öldürdü, annesini felç bıraktı ve krallığın baş büyücüsü oldu. Annesi gerçeği açığa çıkardığında, idamdan kaçmak için yasaklı bir büyüyle Ugauth Adası’na sığındı. Yıllar boyunca kadim güçlerin izini sürdü, halkları katletti ve Paelmena’ya dönüp intikam almak için planlar kurmaya başladı
Ozan Varik Fenlor
Carmarian ve Viosta’nın birleşimiyle yeniden filizlenen umut günlerinde yaşamış, halkın acılarını ve zaferlerini dize döken halk ozanıdır. “Kanla Sulanan Topraklar” şiiri, halkın belleğinde sonsuz bir ışık gibi yanmış ve nesiller boyunca aktarılmıştır.
Ayın Çocukları ve Kayıp Olan
Ay Yetimi
Gecenin kucağında solgun bir ay,
Unutulmuş düşler fısıldar yay yay.
Bir yıldız düşer, dilek tutmaz,
Ay yetim kalır, kimse bakmaz
Sisli rüyalarda gezer tek başına,
Gölgesi bile küs kendi ışığına.
Bir zamanlar sevmişti bir geceyi,
Şimdi hatıra, sönmüş heceyi.
Gökyüzü ağlar, oysa o susar,
Işıltısında kayıp bin yıllık yar.
Ne bir ses çağırır, ne umut iner,
Sonsuz boşlukta hüzünle döner.
"Zamanın kendisi bile doğmadan önce, yankılar toprağın damarlarında çırpınıyordu.
İnsanoğlu, sessizliğin bağrından doğdu; aç, susuz ve unutulmuş. Ejderler nefes alırken dağlar titrer, denizler kabuk değiştirirdi. Ama hiçbir kudret, insanın içindeki açgözlü ateşi susturamadı. Kılıçlar dövüldü, zincirler kırıldı; tanrılar, efendiler ve düşmanlar aynı toprağa kanlarını akıttı. Altın Şehir çöktü. Şimdi, hatırlanmayan bir çağın küllerinden fısıldayan bir kehanet kaldı geriye:
Dünyanın kalbi hâlâ atıyor... Ve onu sökebilecek olan, henüz doğmadı."
Altın Şehir
Kalelian
Kalelian’a ayak bastığımda, sanki ciğerlerime çöken bir ağırlık hissettim. Her nefes, karanlığın içinde boğulmak üzereydi. Gözlerimi kapattığımda bile kaçamadım; zihin perdesinde bir fırtına kopuyordu. Orada sadece karanlık yoktu, orada karanlığın içinde yaşayan bir bilinmezlik vardı—bana dokunan, içime sızan, ruhumu kemiren bir sessizlik. Her adımda kendimden biraz daha kopuyordum, bu lanetli topraklarda kaybolmak kaçınılmazdı. Gözlerimi açtığımda, içimde bir parça Kalelian kalmıştı—bir parça ki, artık asla geri dönmeyecekti.
-Theren Varin
Buskuaya, zamanın yavaş aktığı, sonsuz bir kışın hüküm sürdüğü gizemli bir diyar. Donmuş göllerin, isimsiz nehirlerin ve uğultulu rüzgârların arasında, yabancıya kapalı sırlar ve unutulmuş dillerle örülmüş soğuk bir yalnızlık yatar.
